yaa demek böyleşmiş bu işler...!!!

Dün çok sevdiğim bir abimizi kaybettik.
Cenaze evinde geçti tüm gün neredeyse.Hala etkisindeyim ve o kadar çokşey geçiyor ki kafamdan.Yaaa demek böyleymiş bu işler diyorum.
İnsan çok çabuk kabulleniyor ölümü yada şok gibi birşey bu.Herşey normal sanki o kişi hiç ölmemiş.Daha cenaze bahçede beklerken verasetle ilgili planlar yapılabiliyor yada annemi yalnız bırakmam artık buraya taşınıyoruz diye ahkamlar kesilebiliyor.Ellerini ovuşturmaları eksik sadece ama ben hayal ediyorum onlar konuşurken.
Çok üzüldüm ben dün.Ölümden çok yakınların o tavırlarına üzüldüm.
İlgili şahıs öldüğünden hatır için bile kimse birşeye katlanmıyor artık.Çıkar kalmadı yani yapmasada olurlar o kişi yok.Ne kötü yaa arkadaşlıklar dostluklar neye göre artık ne feci yaa dehşete kapıldım ben dün resmen.Kimse bişeyle ilgilenmiyor o kadar kalabalık var aslında.Herkes birbirine aptal muamelesi yapıyor çok feci yaa.
Evlatları neye göre nasıl yetiştirmelide bu maddi kaygıların endişesiyle saçmalamasalar?(ve iyiki bi çocuk yapmadım hala dedim kaç kez hemde)
Arkadaşlıktan dost sınıfına atlatmadığıma sevindim bazı insanları.Ve hep kalkanlar açık vaziyette yaşamak lazım unutma kızım dedim.
Çok üzüldüm ben dün çok.
Küt diye dünya değişebilir işte bunun merasimini yaparken ölüm hiç olmayacakmış gibi davran-ma-mak lazım.Son günün gibi yaşamalı diyorlar yaa başarabilsek keşke.
Benim kardeşim ölmüştü küçüktüm çocuk halimle algıladım ölümü ben o zamanlar.Sonra ölenlere üzülmedim pek yakın hissetmediklerimdi.Şimdi eşimi,annemi babamı kardeşlerimi kaybettiğimi düşünmeye çalışıyorum büyük halimle algılayamıyorum.
Olmaz da zaten.Her ölüm ders olmalı demişti biri.Ders oldu dün kü bana.
Şaşkınım hala neye şaşırıyorsam artık.
Tanıdığım kişiler sandığım insanlar değil yahu.
Hala öğrenecek çok şey var...